مغزم درد میکنه، لحظه به لحظه تو خواب و بیداری فقط و فقط زبان انگلیسی هست که به شکل های مختلف تو ذهنم پدیدار میشه، این دو هفته تعویق باعث شد بتونم کل مجموعه تستها رو مرور کنم، اما با همه اینا معتقدم بخاطر اوضاع روحیم احتمالا اگر امتحان کنسل نمیشد نتیجه بهتری میگرفتم، فعلا تا اطلاع ثانوی امتحانم یکشنبه هست...

***

این اتفاق بد و این غیبت سه ماهه باعث شد دوستها و دشمنام رو بهتر بشناسم، نمیدونستم انقدر دوست ناب دارم، به خودم قول دادم براشون جبران کنم، مخصوصا دو نفر یکی تو کلاس زبان و یکی تو دانشگاه برام سنگ تموم گذاشتن، این دو نفر معجزه روزهای سخت زندگی من بودن...

***

جمعه مادرجان اومد پیشم، برام چندین مدل غذا درست کرده بود، و کلی میوه و تنقلات خریده بود، یکی دو ساعتی نشسته بود بعد گفت چرا تلویزیون روشن نمیکنی؟ گفتم سه ماهه نمیبینم، نباید خیلی در معرض زبان فارسی باشم، گفت یه کم صحبت کن ببینم چطوری صحبت میکنی، منم یکی از رکوردهامو براش گذاشتم، با تعحب گفت این تویی؟؟؟ بعد که مطمئن شد خودمم یه لبخند رضایت عمیقی رو لباش نشست، نمیدونید چشماش چه برقی میزد از شنیدن انگلیسی صحبت کردن من، حال روحیم خیلی بد بود انقدر که دیگه میخواستم قید این امتحان رو بزنم، ولی دیدن اون لبخند یه دنیا برام ارزش داشت، به خودم قول دادم بخاطر اینکه بهم افتخار کنه بالاترین نمره ممکن رو بگیرم...

***

برام خیلی دعا کنید...